Na mijn ‘marathon-doop’ op de Hart van Holland, stond nu ook met Jan Heerschop en Fons Klappe (Ossa) vandaag (3 mei) de Zaanmarathon op het programma. Wederom zouden we deze integraal varen.
Na een vroeg ochtend-ritueel werden we hartelijk ontvangen bij ‘de Zaan’. Een uurtje voorbereiding incl. koffie, zeer gedetailleerde route-uitleg en elkaar motiveren: dit keer gaan we voor een eerste plek in het herenveld. Dus snel het water op voor de start.
Onze tactiek voor de eerste etappe (waar een keerpunt in verwerkt was): ‘shock and awe’. En dat lukte! Onderweg kregen we van Fons een uitleg over de Verkade-fabriek, en de fabrieken van Duijvis, Lassie…en de Zaanse mosterd-molen. We eindigden bij een prachtig pittoresk sluisje, waar we geschut zouden worden…
…ja dat is heel leuk… lig je in de sluis, werkt hij niet! Dus met z’n allen weer terug en dan… klunen; ja gewoon de boot op de schouder, naar de andere kant en weer gáán! Dit onder wat gemor van de heren, die volgens eigen zeggen het zwaarste hadden gedaan van de hele tocht: de dame gelijk geven (ik had voor het ingaan van de sluis al gezegd dat klunen sneller zou gaan).
Er volgde daarna een etappe door een prachtig gebied, wat lekker tussen de weilanden kronkelde. Het feit dat de koeien in het land lager staan, dan het water waar je op roeit, zorgde voor een heerlijk oer-Hollands plaatje: een paar wolkjes, molentjes, weilanden en koeien die je recht in de ogen kan aankijken.
Bij terugkomst in de sluis bleek deze gelukkig weer in werking, waardoor we snel aan een laatste etappe konden beginnen. Nog een leuk ‘lusje’ van 20 kilometer. Om het af te maken even met een versnelling over de finish. Aan het vlot werden we wederom hartelijk ontvangen met een borreltje en de medaille; het was volgens de kamprechters wel duidelijk dat we het gewonnen hadden! Dit in het zonnetje gevierd met een wijntje/biertje, en van de Zaan een gratis kom soep en een broodje knakworst, met mosterd…de enige echte…franse?!
Esther