Hoeveel kilometer ga je doen? 370 in vier dagen? Dat is krankzinnig. Toegegeven, het behoort niet tot de wekelijkse training, maar het is wel een fantastische ervaring om de Weser af te zakken. Eerst in twee dagen van Hannover Münden naar Minden roeien, dan terug stroomopwaarts met de botenwagen en dan een dagje sluisjes vanaf Kassel over de mooie Fulda en de laatste dag de 135 km van de Wesermarathon. De rivieren slingeren zich tussen heuvels en bossen naar het laagland van Niedersachsen. De rode wouw blijft boven de boten cirkelen, zouden ze mueslirepen of bananen willen? De natuurschoon, de rust en ruimte zijn onbeschrijfelijk vanaf het water.
Met een groep van 9 Nederlandse marathonroeiers van 4 verenigingen sluiten we aan bij even zovele Duitse roeiers. Een leuke mengeling waarbij men soms vergeet in welke taal er gesproken wordt. Culturele verschillen zijn er ook. Waar de Duitsers niets doen zonder aanwezigheid van de Kapitän, nemen de Nederlanders direct de touwtjes over.
Een schoolreisje voor ouderen. Het tempo gaat omlaag, de Duitsers doen liever tempo 17. Niet verwonderlijk bij zo’n zware afstelling. Maar een aantal van ons doet mee als hoogtestage voor de buitencategorie Elfsteden en hebben liever tempo 23. Maar in tempo 17 kom je er ook wel hebben wij geleerd.
We komen nauwelijks verkeer tegen, afgezien van een enkele “Fleischdampfer”, zoals Duitse roeiers de rondvaartboten op de Weser noemen, en afgezien van een paar duizend kano’s in de vroege ochtendmist van de laatste dag. Zo veel ervaringen, het is teveel om allemaal in dit stukje te proppen.
Wat te denken van Kassel, een stadje kleiner dan Haarlem, maar met 12 roeiverenigingen. Tussendoor even mee doen met het startjes oefenen van de plaatselijke jeugd. En natuurlijk ontbreken de sterke verhalen ook niet als een ploeg aan het eind van de dag stil en bleekjes uitstapt. Ze zaten vast onder een pontje. Met deze stroming valt er met die bakken niet te spotten.
Ontzag hebben we voor Christa, een Duitse van 82 jaar die nog steeds vijfduizend kilometer per jaar roeit. Daar sta je dan als je na 100km al uitstapt met zeebenen. Het is duidelijk waar die rivier naar lonkt.
De organisator van het geheel komt over als een mengeling tussen een zeebonk en een hippie. Geheel vrijgevochten rijdt hij rond met zijn vloot en regelt roeivakanties voor een goede prijs en onder de vlag van het Ruderverband Schleswig-Holstein. Van oudsher waren de Duitse verenigingen niet zo happig op het verhuren van materiaal, vandaar. Overnachten en eten mogen we wel op de verenigingen. En enkele keren zitten we heerlijk asperges of snoekbaars te eten voor een prikkie in hoeveelheden waar je een hele roeidag op kunt teren.
Frau Depping, de gastvrouw bij RV Hameln, kende de gezellige Haagse roeiers nog wel van de Pinksterkampen die hier gehouden waren. Wanneer komen jullie weer?
Onbegrijpelijk dat zo weinig mensen op roeivakantie gaan.
Deelnemers vanuit Nederland: De Laak: Martin Paasman, Linda Smallegange, Arie van Veelen, Kees van Maaren, Annelies Verkerk. Ossa: Amanda Blankendaal, Marcel Stal, De Grift: Hessel Tacoma, ZRZV: Bert Jonker.