1700 handaangedreven boten, ongeveer 7500 bemanningsleden: op 19 mei jl. stond Venetië in het teken van de Vogalonga (“de lange slag”) . De Vogalonga is in 1974 begonnen als een protest tegen de overlast van het gemotoriseerd vervoer in de laguna, en heeft zich ontwikkeld tot een (niet-commercieel) evenement van wereldformaat.
De Zwolsche was vertegenwoordigd met 3 boten en 11 roeiers. Op woensdagavond hebben we de boten opgeladen, en donderdagochtend zijn we vertrokken voor de 1380 km lange reis naar het Giethoorn van Italië. Na een tussenstop in een luxe “jeugd”herberg in Salzburg bereikten we vrijdagmiddag de camping op Punta Sabbione, een landtong ten zuidoosten van de stad. Precies op tijd om kamp te maken en daarna de boten nog even vaarklaar te maken en te testen in het woelige water van de laguna. De plaatselijke roeivereniging verleende alle medewerking bij het te water laten van tientallen boten uit binnen- en buitenland. We kwamen opvallend veel Nederlandse groepjes tegen! Vrijdagavond Venetië in voor een terrasje en een gezellig groepsdiner.
Zaterdag: stralend weer. Het gezelschap doet ’s ochtends rustig aan en gaat in de middag in groepjes de stad in, die overspoeld lijkt met roeiers, kanoeës en gondeliers. ’s Avonds op tijd weer terug, want zondag moet de prestatie geleverd worden! Het startschot voor de tocht zal om 9 uur klinken nabij het San Marco-plein, maar we moeten eerst nog zo’n 10 km roeien vanaf de vereniging naar de stad. 7 uur boot nat! Inmiddels is het weer omgeslagen en wordt de boot tijdens het oproeien ook van boven nat. Stevige wind zorgt voor het betere “klotsbak”-gevoel. Het Slotermeer tijdens de Elfstedentocht is er niets bij. De toezegging dat al het gemotoriseerd verkeer tijdens de tocht is stilgelegd, blijkt op z’n Italiaans maar ten dele waar. Het eerste dat wij zien als we eenmaal op zee zijn, is een cruiseschip (type “varend flatgebouw”) dat met grote snelheid van bakboordzijde nadert. Even voor laten gaan dan maar…
In de regen bereiken we San Marco, waar de knal van het startschot uit een echt kanon ons bijna uit de boot laat vallen. Daarna rustig doorroeien, langs de eilanden Certosa en Sant’Erasmo op weg naar het verste punt, Burano. Tijdens de grote oversteek naar Murano blijkt dat we het slechtste weer nog niet gehad hebben. Wel zien we in de verte boven Venetië een lichtere streep met zowaar een beetje blauw. Voor de noordingang van het Canal Grande worden de boten ordelijk in groepjes binnengelaten. Toch loopt daarna de zaak regelmatig vast in een groot mikado-spel van riemen en peddels. Wel schijnt de zon tijdens onze triomfantelijke intocht! Met “light paddle” maken we optimaal gebruik van de ervaring door Venetië te roeien, traditioneel begeleid door het geluid van potten en pannen uit de openstaande ramen. Veel gejuich en applaus ook van toeschouwers, die tot dat moment geen gebruik konden maken van het openbaar (boot-)vervoer in de stad.
De sterke verhalen van de drie bemanningen zijn ’s avonds uitgebreid besproken tijdens het slotdiner. De boten waren toen al opgeladen, en het kamp tot het hoogstnoodzakelijke teruggebracht. Om zes uur vertrekt de auto met de botenwagen, en die wordt om precies 23:00 gestald bij de roei. We zijn erg geholpen door de Duitse gewoonte om ook op Pinkstermaandag geen vrachtverkeer te laten rijden, zodat we, met de cruise control op 96, alleen tegen de verveling hoefden te strijden. De andere twee auto’s hadden eerder op de avond Zwolle al bereikt. Het waren 5 fantastische dagen!
Wilm Boerhout