De Daylight Challenge, als tegenprestatie, heeft plaatsgevonden op 10 februari 2018. Op het Zweedse Runn-meer schaatsten mijn vriend ik samen met ruim 60 andere Skate4Air-deelnemers van zonsopkomst tot zonsondergang. Op dit grote meer (68 km2) waren twee ronden geveegd: 13,2 km en 5,4 km lang. Om je heen een uitgestrekte, besneeuwde vlakte, een prachtige omgeving. Alles bij elkaar hebben we samen ruim 10.000 km geschaatst die dag, waaraan ik 106 km heb bijgedragen, net iets meer dan mijn persoonlijke doel.
De start was ’s ochtends om 7.06 uur bij nautische zonsopkomst, de finish iets na half vijf ‘s middags. We schaatsten met een hoofdlampje op om de eerste en laatste kilometers in de schemering de scheuren goed te kunnen zien. Over het algemeen vond men dat het ijs er goed bij lag, de scheuren waren goed zichtbaar en het ijs was knetterhard. Op veel plekken hadden we sneeuwijs: stevig vastgevroren sneeuw met de nodige hobbels en bobbels. Hard genoeg om gewoon over heen te schaatsen, maar mij zo nu en dan flink uit balans brengend. Ik vond het dan ook een loodzware dag!
Dankbaar heb ik meerdere malen gebruik gemaakt van het bankje voor de op het ijs geplaatste verzorgingstent. Even uitrusten en bijtanken: eten, drinken en opbeurende woorden van de vrijwilligers. Het meest indrukwekkende moment van de dag beleefde ik ook daar op dat bankje. Ik zat er weer eens uit te puffen toen Stan voorbij schaatste. Een jongeman met taaislijmziekte en nog slechts een longfunctie van 30%. Gestaag schaatste hij door, terwijl ik zat te miepen op het bankje. Dat kon toch niet! Hij had het waarschijnlijk veel zwaarder dan ik. Dus hop, in de benen, en weer door! Opgeven is voor CF-patiënten ook in het dagelijks leven geen optie.
Voor een indruk van deze indrukwekkende dag, zie hier.
Jobke Middelkamp