Voor de tiende keer maakten we een boottocht in het buitenland. Deze keer voeren we van Würtzburg naar Wertheim op de Main.
Er was slecht weer voorspeld voor de Pinksterdagen, net als in Nederland. We roeiden echter met droog weer en zelfs met veel zon.
De Main is zo’n twee keer zo breed als het Zwarte Water. Er was opvallend weinig verkeer. Er was nauwelijks pleziervaart. Eens in het half uur kwam een duwbakcombinatie van 190 meter lang (o.a. steenkool) langs of een lange boot met rechthoekige opbouw die meer op een drijvende aanleunwoning leek. Dus wie zijn roeimaten niet meekrijgt naar het buitenland, en niet met de Henri Dunant wil, er zijn nog kansen genoeg om de rivieren op te gaan.
Op sommige trajecten is er een duidelijke stroming. Toen we de derde dag voor het eerst roeiboten tegen kwamen, voeren die allemaal aan bakboord zijde. Een skiffeur vertelde dat dit de afspraak was: tegen de stroom in aan bakboordzijde waar weinig stroming is en terug met de stroom mee in het midden van het water.
Bij de sluizencomplexen is er een apart zelf te bedienen sluisje waar naar verwezen wordt met een bord Sport. Ook hier voorbij de gele streep van de drempel (= breed betonblok onder en achter d sluisdeuren) gaan liggen om niet met boeg en al opgetild te worden. Is deze bootsluis ‘gesperrt’ , dan kun je geschut worden via de honderden meters lange scheepvaartsluis. Wel telefonisch aanmelden. Gelukkig hadden we de telefoonnummers. Bij een sluis werden we gevraagd om eerst een 30 meter terug te roeien. Dat maakte ons een beetje opstandig, maar we deden het braaf. We voelden daarna dat er een enorme zuigkracht was bij het vullen van zo’n groot bassin en dat de vraag terecht was.
Het bergachtige landschap bestaat uit loofbossen, weiden, koolzaadveldjes en wijngaarden en zo af en toe een dorpje. Het ziet er allemaal een stuk eenvoudiger uit dan langs de Lahn, Saar of de Moesel die ook in de buurt liggen. Geen grote kerken, kastelen en grote huizen.
Er is geen storende verkeersweg, maar soms gaat er veel treinverkeer langs.
We overnachtten twee keer bij een roeivereniging en een keer bij een kanovereniging op onze eigen matjes. Het was mooi om te zien hoe zorgvuldig kanoërs eveneens met hun materiaal (ranke bootjes met verstelbaar bankje en vinnetje) omgingen. Bij die kanovereniging werd ons bij een kampvuur gevraagd of we wiet rookten en caravans hadden. Een vrouw die erg veel belangstelling voor het roeien had, werd geadviseerd om maar snel met ons mee te gaan. Wij doen het omgekeerde spel als iemand per ongeluk paddel zegt tegen een riem …
Remco Korteweg