Al zittend in een para-skiff op een groot stuwmeer in Portugal, voel ik me plotseling als een Polynesiër in zijn kano met drijvers. Voor een oud-wedstrijdroeier en skiffeur is para-roeien een totaal nieuwe sport. Het type boot lijkt met haar eigenschappen meer op een kano, met drijvers langs de zijkanten die mij bescherming moeten bieden tegen omslaan en een stoeltje waarin ik zit vastgemaakt. Even vraag ik me af waarom ik dit doe. Wat bezielt mij?
Ik ben Eelcko en inmiddels ongeveer een half jaar lid van een para-roeivereniging. In mijn verre verleden begon ik met roeien bij De Laak, daarna bij Okeanos, en later in Finland. Mijn favoriete boottypes zijn de dubbel twee en de skiff, hoewel ik ook erg leuke tijden heb gehad in de acht. Sinds afgelopen herfst heb ik een aantal keren in een para-skiff mogen roeien en toen ik “instapte” voelde het alsof de 22 jaar die ik niet geroeid had, verdwenen waren.
Het roeien zelf voelde door mijn lengte en mijn handicap, een lage dwarslaesie, als gestuntel. Ondanks dat het weinig op het roeien leek, waarmee ik ooit zo vertrouwd was, kreeg ik toch de smaak opnieuw te pakken en wilde meer en vooral beter worden. Van jongs af aan heb ik geleerd dat je met vallen leert opstaan en met een klapje onder de kont ging ik altijd weer door. Dit bracht mij in mijn sportcarrière best ver, maar helaas willen sinds negen jaar die benen niet meer en is het gevoel onder die inmiddels platte pannenkoek ook verdwenen. Echter heb ik me zelden laten kisten en zo werd het een uitdaging om goed materiaal te vinden. Via Uniek Sporten, roeivalidatie en Sportservice Zwolle kan ik deze materiele kant als voltooid beschouwen, maar hoe nu verder?
Tijdens de paar bescheiden en nieuwverworven ervaringen ontdekte ik al snel dat bij para-roeien de instellingen en techniek anders zijn dan ik gewend was. Waar ik vroeger voornamelijk met mijn benen roeide, moet ik het nu doen met het deel boven mijn middenrif: mijn schouders en armen. Para-roeien kent drie klassen: PR1, PR2 en PR3, ik val met mijn aandoening in de PR1-klasse. Mijn technische vragen heb ik neergelegd bij de ParaRowingFoundation (USA) en met wat achtergrondinformatie en korte filmpjes van mijn training op de Concept2, waarbij ik gebruik maakte van een door de Roeibond geleend zitje, kreeg ik al snel de uitnodiging om deel te nemen aan een para-elite roeikamp in Portugal.
Ondanks dat het weer niet meezat, heb ik daar veel ervaring opgedaan m.b.t. het para-roeien en met name bij het zitten in de boot. Voor bijna alle PR1-roeiers is het zitten een probleem en dat geldt ook voor mij, inmiddels is er een speciaal maatwerk-zitje besteld. Tijdens mijn roeikamp in Portugal werden wat filmpjes gemaakt die bij de para-roeicoördinator Cisca van de Roeibond terechtkwamen. Zij stapte ermee naar Jan Klerks, een bekende naam in de Nederlandse para-roeiwereld, hij heeft al meerdere roeiers begeleid naar eerdere Paralympische Spelen. Er volgde een prettig gesprek met Jan en Cisca op de Bosbaan, waarin ik mijn plannen voorlegde om me in 2027 te kwalificeren voor de Paralympische Spelen in Los Angeles (2028).
Jan Klerks gaat mij nu enkele keren per week begeleiden op de Bosbaan en geeft mij trainingsopdrachten mee voor in Zwolle. Inmiddels ligt er een tweede boot klaar en is het alleen nog wachten op mijn aangepaste zitje om zodoende in juni mijn internationale classificatie in Parijs af te ronden. Ik heb al een classificatie in Nederland gehad, maar je moet ook internationaal getest worden of je daadwerkelijk een PR1-roeier bent. Hiervoor zal ik ook een wedstrijd moeten roeien, deze staat tevens in juni in Parijs gepland.
Lijkt het je leuk om onderdeel te zijn van dit avontuur? Laat het mij weten.